როდესაც მიდიხარ და უკან გრჩება შენი მშვენიერი სამყარო ბუნებისა…უეცრად შორეული ცის კიდედან ისმის ხმა იდუმალი, თითქოს და რაიმე მშვენიერს დასტიროდა უცნობი .ძლიერი წვიმა იყო, კიდეც ღამდებოდა, გზაში მიმავალ ერთ უცნობს იცით რისი ფიქრი აწუხებდა? შეიძლება მიხვდით კიდეც..ან ვერა, მაგრამ გეტყოდით, რომ მისი ფიქრები მისივე ცხოვრებაში გახლდათ საუკუნო სისასტიკის, დაუნდობლიბის, შეურაწყოფის აღმოფხვრელი ცხოვრების უსამართლო დღეები. ეს იცით რა იყო? თითოეული წამი, წუთი , დღე, კვირა, საათები…ემსგავსებოდა „ბუნებაში გაბნეული გმირის სახეს“.
ბუნება ცოცხალია,
ბუნება ჩვენთან არის,
იმ გმირის სახე კი,
უკვე არსად არის…
Advertisements
